Wyspa Mana

Przypłynęliśmy tu z Nadi super szybką motorówką (220hp), Filip był zachwycony, zwłaszcza, że zabraliśmy ze sobą towarzystwo – Bogdana i Kamila. Płynęła również z nami japońska para, która wygląda jak żywcem wyciągnięta z lat 70-tych. Na miejscu okazało się, że nasza chatka beach-front znajduje się w środku wioski i choć do plaży (średniej) jest tylko pół minuty to po warunkach filipińskich byliśmy nieco rozczarowani. Na szczęście domek jest murowany, duży i ma podłogę wyłożoną kafelkami (mniej robaków) a także stolik przy którym Fi się bawi. Zaraz po zrzuceniu bagaży wybraliśmy się na mały spacer po wyspie – chodziły słuchy, ze można ją obejść w 15 min… Nam zajęło to 4 godz.! Sprawdziliśmy, że przy hiper drogim resorcie po drugiej stronie wyspy plaża jest lepsza i jest basen dla dzieci. Filip natychmiast skorzystał i sobie popływał, mały Australijczyk chciał się z nim zakolegować, ale Fi zaczął go naprawiać – „ no mów do mnie po polsku!” Resort otoczony jest płotem i podobno nie wolno nam tam chodzić, o czym dowiedzieliśmy się po powrocie. Na kolację była mieszanka warzyw i ryżu, całkiem ok. a do kotleta grał polinezyjską muzykę miejscowy zespół, co było bardzo miłe.

Drugiego dnia na Mana postanowiliśmy wybrać się na wyspę, gdzie był kręcony film z Tomem Hanksem „Cast Away”, przy okazji zobaczyć w końcu jakąś rafę. Wycieczka szybką łódką wśród lazurowych wód była bardzo przyjemna, nasz kapitan opowiadał o szczegółach kręcenia filmu i o innych wyspach. Na wyspie mieliśmy się wspiąć do jaskini, gdzie Tom Hanks pomieszkiwał, ale ja z Fi mieliśmy to w nosie: obejrzeliśmy napis „Help me” ze skorupek kokosów i poszliśmy pływać. Rybki fajne, ale jakoś mało ich było, za to ja miałam nową frajdę, wypróbowywałam aparat do robienia podwodnych zdjęć. Niestety wycieczka była krótsza niż myśleliśmy (1/2 dnia dla  nich to niecałe 4 godz.), ale za to czekał na nas lunch po powrocie. Popołudniu głównie wegetowaliśmy w domku (gorąco i trochę się spiekliśmy) a jak zaszło słońce to na plaży. Wieczorem był wspaniały pokaz tańców polinezyjskich w wykonaniu mieszkańców wyspy. Był  świetny pokaz tańców zalotnych, walecznych i  z maczetą a na koniec „fire dance” na plaży. Cudne! Najlepsze było to, że spektakl był przygotowany przez miejscowych, był bardzo naturalny i widać było, że sprawia im radość. Za dopłatą 10 $  dostaliśmy też lepszą kolację z grilla – rybę, kurczaka, kiełbaski, sałatki, bardzo smaczne. Niestety Filipek, mimo bardzo głośnej muzyki i tego, że byliśmy przy samej scenie spał w moich ramionach cały wieczór. Chłopcy potem imprezowali do rana z miejscowymi a ja jak zwykle poszłam z dzieckiem….Była to też nasza kolejna impreza z Japończykami, których jest tu ze 30-tu : przyjechali na Fiji uczyć się angielskiego. Jest to głównie młodzież , studenci, ale też kilka starszych osób (ok 70-tki). Jak zwykle są strasznie mili, śmieszni i jak z innej planety.

Dobrą stroną pobytu na Mana jest to, że w zasadzie żyjemy z miejscowymi, zupełnie nieturystycznie, złą – nie ma ciepłej wody, jest „umiarkowanie czysto”(czyt. syf)  no i jednak drogo (płacimy ok. 7x (!) tyle co za podobne warunki w Azji…z dziewczyn chyba tylko Ala i Basia dałby tu radę) No i rafa na razie słaba.

Mnie znów coś pogryzło, mam uczulenie okropnie swędzące, tym razem głównie na plecach, na szczęście reszta zdrowa.