Levuka - Ovalalu Island

Po dwóch nocach spędzonych w pięknym i wygodnym (ale też drogim, 169$/noc) Beachouse ruszamy w dalszą drogę. W nocy zaczął padać deszcz i taka pogoda towarzyszy nam całą drogę do Levuki na wyspie Ovalau. Najpierw jedziemy wygodnym autokarem do Suvy, tam w strugach deszczu czekamy na dalsze połączenie, klimaty trochę indyjskie, tylko ludzie dużo milsi i bardzo pomocni. W końcu wsiadamy do rozklekotanego autobusu z kurami, który wiezie nas na prom. Po drodze kupujemy całkiem pikantne hinduskie roti, które Filip zjada z apetytem. Na szczęście przeprawa promem nie jest zbyt długa, gdyż deszcz zalewa pokład. Wieczorem docieramy do Royal Hotel, najstarszego hotelu na Fiji, z 1870 roku. Niezwykłe to miejsce, zbudowane w typowo kolonialnym stylu, z ogromnym salonem wypełnionym meblami z końca XIX w. Nasz pokój jest bardzo duży i ma prywatną werandę, wszystko jest pomalowane na biało a na podłodze leżą dywany, całkiem nie jak w innych backpakerskich miejscach. Niestety za oknem prawdziwa ulewa… Choć poranek też jest deszczowy idziemy na spacer. Levuka jest niezwykła, składa się z wielu kolorowych drewnianych domków, których fasady przypominają dekoracje z westernów. Idziemy do kościoła i deszcz przestaje padać co uprzyjemnia nam dalsze spacerowanie. Ludzie jak zawsze bardzo mili, pozdrawiają nas, ucinamy sobie pogawędkę z miejscowym strażakiem. Popołudniu jest już całkiem słonecznie, więc Filip wskakuje do basenu, ale woda zimna. Idziemy na kolejny spacer, tym razem w góry. Tam zaczepiają nas dzieciaki i zapraszają Filipa do zabawy w kulki. Fi prosi o wyjaśnienie zasad i dobrze się bawi. Ojciec dzieci zaprasza nas na następny dzień na kavę i zabawę. Dzień kończymy znów w strugach deszczu udając milordów i milady w pięknym salonie naszego kolonialnego hotelu.

W międzyczasie walczymy z mrówkami i meszkami – tym razem mam pogryzione stopy. Na nodze zrobił mi się bąbel wypełniony żółtawą surowicą , ble. Wieczorem operacja przecięcia i dezynfekcja rumem, mam nadzieję, że będę żyć…

A w nocy na werandzie szczur ukradł dużą paczkę krakersów.

02/09

Rano, po śniadaniu poszliśmy do miasta zorientować się gdzie i jak jutro jedziemy, pogoda słoneczna. Uderzył nas bardzo specyficzny zapach ryb pochodzący z fabryki puszek rybnych, głównego pracodawcę w mieście (1000 osób zatrudniają, produkują puszki na eksport do USA oraz przerabiają ryby Chińczykom). Dotarliśmy też do niewielkiego muzeum, gdzie zobaczyliśmy jak kolonizowano Levukę oraz portrety jedynych 4 fijiskich niewolników – dwóch wojowników i dwóch księży karłów zostało sprzedanych amerykańskiemu cyrkowi. Potem szybkie zakupy bo już o 10 byliśmy umówieni w wiosce. Zabraliśmy dwie duże paczki ciastek i rozpoczęliśmy wspinaczkę, na szczęście, mimo labiryntów ścieżek Filip pamiętał drogę. Dzieciaki od razu wciągnęły Filipa w zabawę – chodzili po drzewach papai i mangowcach, rozwalili organy i z klawiszy udawali, że do siebie strzelają, bawili się w berka. Filip ściągnął sandały, bo przecież dzieci są na boso! Gdy wpadł w błoto zapadła decyzja, że idziemy się kapać do wodospadu. Wspinaliśmy się jak kozice górskie po zboczach i skałach by dotrzeć do wodospadu, dzieciaki skakały z naprawdę wysokiej skały, Filip na szczęście się tylko pluskał. W domu fijiskiej rodziny Letiti poznaliśmy Marię, która jest mistrzynią podnoszenia ciężarów i znała Agatę Wróbel! Na ścianie mieli plakat jednego z polskich sztangistów. Domek bardzo prosty, ale też przestronny i czysty.

Na lunch zjedliśmy typowo fijiskie potrawy – rybę pieczoną w mleku kokosowym z rukuru (smakowały cos jak liście szpinaku) oraz bulwami kasavy (podobne do ziemniaków). W czasie posiłku Filip poznał kolejnych kolegów i rozśmieszał ich a potem grał z nimi w piłkę.